Martins MENING
Martin Opdop geeft in nl.kunst.literatuur zijn mening over de boeken die hij leest.mavo@dds.nl
|
Wat heeft Martin nu weer gelezen? Ein weites Feld van Gunther Grass. De meeste Duitse vrienden van Martin spreken nogal smalend over het boek, voor zover ze het gelezen hebben. 'Die Grass die moest ook weer zo nodig wat,' een beetje zoals men in sommige kringen in Nederland over Harry Mulisch pleegt te spreken. Maar dit boek is werkelijk verbijsterend mooi en ontroerend en prachtig. En geweldig. En Martin wil het meteen nog wel een keer lezen. Wat een melancholie, wat een dramatiek, wat een prachtige taal, schrijft die meneer Grass. Martin was vanaf pagina drie of vier volledig gegrepen, kon niet meer ophouden met lezen en heeft dan ook twee dagen vrijwel continu doorgelezen, dit tot groot ongenoegen van Martin zijn baas. Alle Duitse ellende van de afgelopen eeuw, de totale vermorzeling van het mooie Duitsland door het afschuwelijke Duitsland in de oorlog, de afschuwelijke splitsing, de afschuwelijke DDR, het afschuwelijke kapitalisme, dat alles wordt zo prachtig verbeeld in dit boek, door die volstrekt anachronistische dubbelganger van Theodor Fontane die maar zo'n beetje door Berlijk sjokt. Helemaal in het begin van een boek is een scene waarin de twee hoofdfiguren in hun negentiende-eeuwse pakken bij McDonalds zitten, vlakbij Berlin Zoo. Ooit, ooit komt er een film van dit boek. Martin gaat vrijwel nooit naar de film, maar hier zal hij een uitzondering maken. Al is het maar om die scene te zien, en te huilen. Wat gaat Martin nu weer lezen? Martin is wel weer eens toe aan een mooie dichtbundel. Voor aanbevelingen houdt hij zich aanbevolen. |
Wat heeft Martin nu weer gelezen? De Engel van Amsterdam, van Geert Mak. Een mooi boek, wel. Martin houdt niet bijzonder veel van Amsterdam, althans hij begrijpt nooit zo goed wat mensen nu zo lyrisch maakt over dat oord. Dit boek heeft hem in ieder geval een blik gegund in de ziel van de liefhebbers. Het is goed geschreven! En helder! En het leest als een trein! Het mooist vond Martin het eerste hoofdstuk, over de geschiedenis van Amsterdam. Mak gaat daarbij uit van 1 huis, op de Oudezijds Voorburgwal, kennelijk het huis waarin hij woonde toen hij het boek schreef. Dat perspectief (de geschiedenis van een stad gezien vanuit een huis) is goed gekozen en het is mooi gedaan. Dat uitgaan van 1 detail en daaraan meer proberen op te hangen doe Mak elders ook. Het gaat naar Martins mening wel wat vaak over de zelfkant. Fans van de 'grote stad' hebben het vaak graag over vuil, heroinehoeren, en zo. 'Het leven zelf' zogenaamd, maar Martin gelooft daar eigenlijk maar weinig van. Maar hij begrijpt ook wel dat 'het leven zelf' mooiere verhalen oplevert dan verhalen over Buitenveldert. En bovendien schrijft Mak ook een aardig stuk over de Scheldestraat. Wat gaat Martin nu weer lezen? Ein weites Feld, van Günther Grass. |
Wat heeft Martin nu weer gelezen? 'Met niks begonnen', de brieven van Gerard Reve aan Willem Nijholt en vice versa. Natuurlijk, dit boekje is duidelijk bedoeld om geld te verdienen. Natuurlijk, veel bijzondere stilistische hoogstandjes staan er niet in, en Gerard Reve schreef de meeste brieven kennelijk op de automatische piloot. Maar juist door de antwoorden van Nijholt is het toch wel een aardig boek geworden, omdat het een inkijkje geeft over hoe min of meer 'normale' kortstondige liefdespartners van Reve reageerden op dit soort brieven en op Reves fantasie"en: onzeker, oprecht. Die Nijholt is natuurlijk geen schrijver, maar juist zijn brieven maken dit boekje wel de moeite waard, vindt Martin. Hij heeft het in anderhalf uur gelezen. Dat waren niet de ongelukkigste uren in zijn leven. Wat gaat Martin nu weer lezen? De Engel van Amsterdam van Geert Mak. |
Wat heeft Martin nu weer gelezen? Witte tongen, van Wouter Godijn. Helaas, Martin vond er bijzonder weinig aan. Het boek ziet er zeer fraai uit, zoals veel boeken die bij Contact verschijnen trouwens, en Martin moest gisteren snel (snel! snel!) een boek hebben voor in de trein. Toe heeft hij dit in een impuls gekocht. Omdat hij in de trein verder echt niets te lezen had, is Martin toch nog een aardig eind in Witte Tongen gekomen. Bij een saai boek als dit (want dat is het probleem met dit boek, dat het zo vlak en weinig opwindend geschreven is) gaat een mens zich al snel allerlei dingen af te vragen waar hij bij een goed boek niet toekomt. Zo viel het Martin op dat dit boek zo overduidelijk Nederlands was, en hij vroeg zich af wat dit nu precies door kwam. Het heeft iets te maken met de personages, dat zijn echte Nederlanders, van een soort waar Martin overigens niet dol op is (maar dat heeft niets met zijn oordeel over het boek te maken). Hoewel er in de bladzijden die Martin gelezen heeft weinig over het uiterlijk van de personages wordt gezegd steld Martin zich zo voor dat de hoofdpersoon een ietwat verwassen spijkerbroek draagt, en een groen jack met zo'n bruine kraag, kortom, het soort kleding dat naar schatting 80% van iedereen onder de 35 draagt die je in een Nederlandse trein ziet. De obsessies, de manier van zich uitdrukken, de manier van doen van de personages, alles, alles, wijst erop dat het alleen maar over Nederlanders kan gaan. Nogmaals, met een kwaliteitsoordeel over het boek heeft dit niets te maken. Al lijkt het Martin wel enorm moeilijk om iets boeiends te melden over iemand die altijd een verwassen spijkerbroek etc. aanheeft, maar dit terzijde. Martin wil nog wel verder gaan. Hij meende zelfs te herkennen dat het hier alleen een boek kon betreffen van een jonge Nederlandse auteur. (Een die de oorlog niet heeft meegemaakt.) Ook hier heeft Martin zich verbaasd zitten afvragen hoe dat nu precies kwam en ook hier was al die verbazing vruchteloos. Zelfs dacht Martin even dat het echt ging om Groningers, maar bij nader inzien zal dat wel komen doordat over Wouter Godijn gemeld wordt dat hij in Groningen 'woont en werkt'. Verder is Martin alleen bekend dat Godijn gepubliceerd heeft in een blad dat 'Schrijver en Caravan' heet. Dit lijkt Martin eigenlijk ook geen aanbeveling, al heeft hij het hele blad nog nooit gezien. Een diepere stilistische analyse van Witte Tongen lijkt Martin al met al dringend gewenst, maar zelf heeft hij het boek onuitgelezen in de trein laten liggen (gisterenavond, de stoptrein van Amsterdam naar Rotterdam, Martin stapte uit in Breukelen) hopende dat een andere reiziger het mee naar huis zou nemen en er wel een genoeglijke avond aan zou beleven. |
Wat heeft Martin nu weer gelezen? Vingerafdrukken, de laatste dichtbundel van Herman de Coninck. Als iemand overlijdt, krijgen zijn laatste woorden opeens een extra lading. In het nawoord schreef De Coninck bijvoorbeeld (over Benno Barnard, die DC's laatste bundels kennelijk corrigeerde): 'Ik overweeg om hem mijn volgende bundel helemaal zelf te laten schrijven.' Dat klinkt wel wrang nu hij dood is. Helaas is die niet HdC's allerbeste bundel, vindt Martin. Niet alle gedichten zijn even sterk. Het zijn mooie vingerafdrukken, maar ze blijven niet lang in je huid staan. Of zoiets. Nou ja. Toch staat er ook hier wel weer voldoende prachtigs:
Alleen dat zandkorzels begrijpt Martin niet goed. |
Wat heeft Martin nu weer gelezen? De roman Chaos en Rumoer, van Joost Zwagerman. Jaren geleden las Martin Gimmick! van dezelfde schrijver, en daar vond hij niet veel aan. Verder las hij dan ook niets van Zwagerman, tot hij dit boek in de winkel zag liggen. Martin kocht, las en vond het een aardig boek. Het is niet een 'mooi' boek volgens Martin, in die zin dat hij er erg door beroerd werd. Maar het is wel een 'mooi' boek in die zin dat het mooi in elkaar zit. Het is een literair kunststukje, en als zodanig mooi en aardig. Er zaten ook weinig zinnen of details in die Martin stoorden (alleen snapte Martin niet goed waarom bijvoorbeeld boekhandel Atheneum opeens Amicorum heet in dit boek, terwijl het Spui wel het Spui blijft en waarom er een Noorse uitgever 'Slössarö' is (met umlauts op de o's). Die umlauts maken de naam weinig Noors, volgens Martin; meer Zweeds (Noren zouden een streepje door die o schrijven.) Nee echt, het is een echt Nederlands boek, maar als zodanig heel verdienstelijk. Martin las het in een avond uit en heeft zich goed geamuseerd. Dat had hij niet gedacht, van Zwagerman. Martin vraagt zich trouwens af wanneer de eerste criticus opstaat die wijst op het interessante verband tussen Otto Kapteijn in Dubbelster van Komrij (verschenen bij de Arbeiderspers) en Otto Vallei in Chaos en Rumoer van Zwagerman (verschenen bij de Arbeiderspers). Allebei de boeken gaan min of meer over een soort dubbelganger. In allebei de boeken treedt de hoofdpersoon op in de media. En in het boek van Zwagerman gaat het bovendien over een schrijver die denkt dat een andere schrijver zijn idee heeft gestolen. Die naam is dus een aardig grapje, van Zwagerman. Denkt Martin! |
Wat vroeg men Martin per private e-mail? "Ik vroeg me af of jij één of meerdere spannende, grappige en/of ontroerende Nederlandse boeken kende, waarvan jij nooit hebt begrepen dat ze nog niet verfilmd zijn." Welk antwoord geeft Martin op deze vraag?
Martin moet er wel bij zeggen dat hij vaker een boek leest dan dat hij naar de bioscoop gaat. |
Wat heeft Martin nu weer gelezen? Oorlog en Vrede, van Tolstoj. Wat een geweldig boek is dat. Wat een boek, wat een boek. Alles staat erin. Alles. Elke keer als Martin eraan begint denkt hij: eigenlijk is het wel een beetje chaotisch. En lang. En eigenlijk worden de personages wel een beetje karikaturaal uitgebeeld, met hun lipjes, en kinnen en hooghartige blikken. Maar zulke dingen zijn niet vol te houden. Geen enkel ander boek haalt het erbij. Martin begrijpt niet hoe iemand nog een 'korte novelle over hoe het is om een puisterige puber te zijn' durft te publiceren als hij dit heeft gelezen. Hierin wordt niet alleen behandeld om het is om zo'n puber te zijn, maar ook om een bejaarde man te zijn, of een oude vrijster, of een dertiger. Alles en iedereen in dit boek begrijp je en geloof je en vind je interessant. Wil je weten wat het is om een mens te zijn, lees dan Oorlog en Vrede. Over een paar jaar leest Martin Oorlog en Vrede weer. Hij verheugt zich er nu al op. |
Wat heeft Martin nu weer gelezen? De 'FAQ voor nl.kunst.literatuur'. Erg leerzame kost. Alleen ontbreekt er volgens Martin een vraag, want volgens Martin is de meestgestelde vraag op nl.kunst.literatuur: Wat heeft Martin nu weer gelezen? |